Bayrama Dair ne varsa

SÜLEYMAN YALÇIN

gercekadana01@gmail.com

Yarın Dini Bayram.
Kurban Bayramı, İslam alemi için ne kadar önemli olduğunu anlatmaya gerek yok.
Gerek yokta, ama… yeni nesile bir iki laf etmeden geçmeyelim!…
Gerçi,
Onlar şimdi bizi, o sizin zamanınızda diyerek geçiştiriyor, o da her şeyi rahat elde ettiklerinden kaynaklanıyor.
şimdi yazacaklarıma yaşı berk-amele erenler evet,evet diyerek beni onaylayacaklardır.
her ev olmasa da, bir çok ev, Kurban kesmek için çok fedakarlık yapardı, yokluğun tavan yaptığı yıllar, ama, insanlığın ne kadar önemli olduğu da yıllar.
Kesilen kurbanın mutlaka sabah Bayram namazı kılınırdı, sonrası tatlı bir koşuşturma, artık evlerin önü, sokakların başı, kasap adaylarının çığırtkanlığı ile geçen bir gündü.
“Gizli kamera koysan reytinglerde başa oynar” misali kasap kazaları çok güldürürdü beni, n’aparsın çocuk hali, her şeyi tatlı,tatlı gören bir halimiz vardı.
sonrası malum,
ev,ev dolaşır et toplardık mahallenin yaramaz çocuklarıyla, sadece toplamaz her evde bir ekmek arası et yerdik. o yıllar tüm evler bizimdi. samimiyet ve içtenlik vardı.
Bayramı şenlik içinde kutlar, sanki çocuklar için konmuştu Bayramlar diye düşünürdük.
Kız kaçıran, çata, pata patlatır eğlenir dururduk, hiç büyümeyecek gibi yaşar, ona göre hayatı şekillendirirdik, büyüklerimizin ne sıkıntıda olduğunu bilmeden yaşar dururduk.
çocuk aklı işte,
bugün geldiğimiz durum ortada, artık sanal alemden Bayram kutlayan çocuklar türedi, görüntülü telefondan öpücük gönderen, face’ten mezar ziyareti yaptığını görünteleyen insanlar sanırım yaptığının ödüllündirelmesini ister gibiler.
kesilen kurbanların değil yedi kapıya, bir kapıya bile götürülmediğini görür olduk, “ne verecem! kendime but ayırır buz dolabında saklarım günü geldikçe yerim diyenlerin bayağı çoğaldığını gördük”.
Bayram’da küskünlerin barıştığı günlerden çok uzaktayız, şimdi bırakın küskünleri, Devletler yüzünden ülke ekonomisinin yerlerde süründüğünü görür olduk.
Mutluluğumuz mutsuzluğa dönüştü, o yıllardan geriye çok zaman geçti ve sanırım dahada Toplum birlikteliğimizi kaybetmeye başladık.
Hiç bir şey eskisi gibi değil, “çok özlüyorum çocukken herkesin elini öpmeyi, özgürce sokaklarda koşmayı özledim”, belki çok şey istiyorum ama… çocuklarında gelip benim elimi öpmesini beklemeyi özledim.
sanırım çok şey hayal etmeye başladım, olmayacak şeylerle mutlu olmayı daha çok bekleyecem.